Viva Las Vegas

Here we are again!

Toen we gisterenmorgen opstonden, waren we erg benieuwd watvoor weer het zou zijn. Bij het openen van de gordijnen, viel het mee. Geen regen zoals voorspeld, wel wolkenvelden, toch was de temperatuur aangenaam toen we naar de ontbijtruimte liepen. Dat is toch echt genieten, dat het ontbijt bijna elke dag klaar staat en je zo kan aanschuiven. We konden ook deze keer buiten ontbijten ofwel extra genieten! Aangezien het weer erg mee viel, besloten we tijdens het ontbijt om nog de Kayenta trail in Zion National Park te gaan lopen. We pakten na het ontbijt onze spulletjes weer in en checkten uit. We parkeerden de Camry bij het visitor center en pakten daar de shulttebus. We stapten uit bij de halte “De Grotto” om daar aan de trail beginnen. Het was eigenlijk best lekker wandelweer, af en toe kwam de zon achter de wolken vandaan en de regen bleef uit. Ook al zijn we al meerdere malen in dit park geweest, het uitzicht is elke keer weer ongelooflijk mooi bij elke stap, die je zet. De trail, die we liepen kwam uit bij de Lower Emerald Pool, ook een heel mooi stukje van Zion National Park. Het water stroomt vanaf de hoger gelegen Emerald Pools naar dit punt en stroomt over de rotswand naar beneden. In het lagere gedeelte waar wij langs liepen is het een oase van groen, echt zo mooi! Na dit weer vastgelegd te hebben op beide camera’s wandelden we naar de opstapplaats van de shuttlebus. Het was nog vrij vroeg, dus besloten we bij de Canyon Junction uit te stappen en naar het visitor centre te lopen via de Pa’rus Trail. Onderweg kwamen we nog een bambi tegen en ook heel ijverige specht, die op een boom aan het inhakken was of zijn leven ervan afhing, haha! Na deze sportieve uitspatting stapten we weer in de Camry en verlieten we Zion National Park. Op weg naar Las Vegas! Ongelooflijk hoe anders het landschap dan weer is na een paar uur rijden! Van een omgeving met rode rotsen en veel groen naar de woestijn, waar dan opeens een stad uit opdoemt! Onderweg naar Las Vegas stopten we nog even bij de Starbucks in Mesquite en verwenden we ons zelf met een strawberry frappuccino. Na deze stop besloten we om in Las Vegas eerst naar de outlet store te rijden. Halverwege de middag waren we op plaats van bestemming en gingen we naar de Levis store, waar Edwin slaagde voor een spijkerbroek. Het was er echt ontzettend druk, allemaal Europese talen om je heen, dus na onze inkoop gingen we mooi op weg naar ons hotel. Deze keer zou dat zijn Excalibur aan de Strip. Het was weer een hele toer om daar te komen, het is altijd zo druk op Las Vegas Boulevard/The Strip en er staat niet duidelijk aangegeven waar je naar toe moet qua hotels. Logistiek kunnen ze daar nog een hoop leren! Elke keer weer verwonderen wij ons hierover, maar misschien ligt het wel aan ons, zou ook kunnen, haha! Maar uiteindelijk stond de Camry veilig in de parkeergarage en waren we ingecheckt. Eerst dan met alle koffers door het casino heen, altijd weer heel aparte gewaarwording en toen naar de 11e verdieping van tower II deze keer. Op de kamer merkten we dat het weer een uur vroeger was dan op onze horloges. Altijd leuk een uurtje extra in Las Vegas! Nadat alles weer was geïnstalleerd, namen we even de tijd om te relaxen. Tegen 18:30 uur gingen we eerst op ontdekkingstocht in het hotel, het is hier ook zo immens groot en daarna liepen we The Strip op. Het werd inmiddels donker, dus alle verlichting kwam goed tot zijn recht. We wandelden The Strip af tot en met Ceasar Palace en keerden toen weer om richting ons hotel. Ondertussen kijk je je ogen uit om je heen en is het altijd weer fantastisch mooi om de fonteinen van het Bellagio mee te maken! Op de terugweg besloten we om in een food court te gaan eten en tegen 21:00 uur waren we weer op de kamer. Allebei waren we bekaf van deze intensieve dag en nog geen half uur later konden we onze ogen echt niet meer openhouden, we vielen dan allebei ook als een blok in slaap…

En sliepen we de volgende morgen uit tot 08:00 uur, want toen ging de wekker af. We moesten namelijk vanmorgen nog een keer opnieuw inchecken voor onze kamer, omdat we 2 reserveringsnummers hadden. Gisteren gevraagd bij het inchecken of het niet mogelijk was om de reserveringsnummers te koppelen, nee, dat kon echt niet…. Gelukkig konden we wel op dezelfde kamer blijven. Toen Janneke weer op de hotelkamer kwam na deze administratieve handeling, was Edwin ook klaar voor deze dag en gingen we als eerste maar eens ontbijten. En hoe kan het ook anders, we kwamen uit bij Starbucks! Heel vervelend allemaal, haha! Onder het drinken van de cafe mocha en vanilla latte lekker schaamteloos om ons heen zitten kijken… Echt fantastisch, ook dan kijk je je ogen uit, vooral ook wat mensen allemaal eten op zo’n tijdstip! Helemaal niet gek om dan aan de pizza of Mac Donalds te zitten, althans zij liever dan wij… Onder het ontbijt besloten we om enkele casino’s aan de Strip nog eens te gaan bekijken. Een aantal casino’s heeft namelijk een thema, zoals Parijs, New York, Venetië en nog veel meer. Toen we buiten kwamen, merkten we dat het een stuk warmer was dan gisteren. Het is dan fijn om van casino naar casino te lopen, even afkoelen op zijn tijd, want in de casino’s maken de airco’s overuren… We waren hier tot het einde van de middag zoet mee, we lunchten ook nog bij Subway en in sommige casino’s deden we een dollar in een slotmachine. Het leverde geen winst op, maar we hadden ontzettend lol, daar gaat het tenslotte om. Toen we aan het einde van de middag weer in ons hotel waren, gingen we naar het zwembad om daar te relaxen. Aan het begin van de avond weer terug naar onze kamer en maakten we ons gereed voor de avondeten. Deze keer aten we pizza, hadden we nog niet veel gehad deze vakantie, dus was weer eens lekker! Na de pizza-happerij vergokten we nog een paar dollars en gingen toen naar de 11e etage om ons bed maar eens op te zoeken. Op bed was Edwin al snel in dromenland en Janneke werkte het reisverslag nog bij. Rond 11:30 vond Janneke het ook mooi geweest en deed het licht uit op kamer 208…

We realiseerden ons vanmorgen dat we al bijna 3 weken onderweg zijn, het lijkt al veel langer, dat zal vast komen door alle indrukken van de afgelopen weken. Ook was het weer tijd om alles in te pakken en helaas Las Vegas te moeten verlaten. Elke keer is het weer een feestje om hier te mogen zijn! Rond 08:30 uur gingen we weer bepakt en bezakt door het casino, om alles weer in te laden in onze trouwe Camry. Voordat we Las Vegas achter ons lieten, kreeg de Camry daarom ook ontbijt, haha! Voor ons zelf kochten we gelijk ook koffie en een soort broodje, dat smaakte naar een donut. We zijn al aardig op de Amerikaanse toer met ons ontbijt. We reden vervolgens richting de Hoover Dam. Toen we bij de Hoover Dam aankwamen was er uiteraard eerst security, at random wordt er een auto uitgepikt. We konden gelukkig meteen doorrijden. Toen we de dam over waren stopten we even om dit immense bouwwerk te filmen en te fotograferen. Ook waren ze al een heel eind met de nieuwe snelweg, zodat het doorgaand verkeer niet meer over de Hoover Dam heen hoeft. Na deze stop gingen we op weg naar de West Grand Canyon ofwel op naar de Skywalk. Dat was nog een hele belevenis om daar te komen. Het laatste stuk, ongeveer 12 miles, was onverhard! Los graffel en enorme oneffenheden kwamen op ons pad en we lieten enorme stofwolken achter ons! Maar Edwin reed stoer verder en manoeuvreerde om de kuilen en scherpe stenen heen, zodat we veilig en wel op plaats van bestemming aankwamen. Onze arme Camry was door deze rit niet meer wit, maar zat zwaar onder het stof en zag zalmroze van het zand! En dan te bedenken dat we dezelfde weg weer terug moesten, HELLUP!!! Maar eerst de skywalk overwinnen, dan zou ik de rest wel weer zien, dacht Janneke… Eerst maar eens tickets kopen en dan val je onderhand stijl achterover wat ze hiervoor vragen! Per persoon ca. $ 80,- (inclusief tax) en dan nog geen eens een geplaveide weg!!! Edwin grapte al dat er dan vast wel een gratis wasbeurt voor de auto bij zat, maar deze humor werd niet echt gewaardeerd.. Maar dan hadden we voor die prijs wel het gold arrangement en volgens de folder dat zou inhouden: Skywalk ticket, een meal at viewpoint, $ 5,- korting als we minimaal $ 25,- zouden besteden bij de gift shop, mogelijkheden om op de foto te gaan met een Hualapai-indiaan, shuttlebus naar de viewpoints Eagle Point (= Skywalk), Guano Point en Hualapai Ranch en met als klap op de vuurpijl een Hualapai Visitation Certificate! Nou, wat wil een mens nog meer zou je zeggen, tja, de folder en de website zien er heel erg gelikt uit, maar in werkelijkheid waren we nogal teleurgesteld wat we “voorgeschoteld” kregen. Eerst moet je door een giftshop alvorens bij de shuttelbus te komen, dat hebben ze natuurlijk wel slim aangepakt en toen als eerste naar de Skywalk. Het gebouw van de Skywalk is aan de buitenzijde af, maar binnen is er nog wel wat te doen en rondom het gebouw staan een paar containers als giftshop en cafetaria. Eerst liepen we door een Indian Village met verschillende indianenhutjes, op zich leuk, maar doordat de rest zo onverzorgd eruit zag, kwam dit ook niet echt tot zijn recht. Verder kon je dus op de foto met een member van de Hualapai in originele klederdracht om het zomaar te zeggen, tenminste volgens de folder… Lopen ze daar in een of andere jurk met Nike gympies eronder en een baseball pet op, dat verzin je toch niet, haha! Toen maar naar de Skywalk, alwaar je al je spullen in een locker mag opbergen, dus geen camera’s en telefoons mee! Uiteraard kunnen er op de Skywalk wel foto’s van je gemaakt worden en daarna mag je dan per foto $ 30,- afrekenen, stelletje grapjassen. Gelukkig maakte het aanzicht van de Grand Canyon heel veel goed, altijd weer een pracht gezicht om dit wereldwonder te aanschouwen! Edwin liep fluitend rond op de Skywalk, maar Janneke hield zich goed vast aan de reling. In middenstuk kijk je zo de diepte in en dat was echt teveel van het goede voor Janneke, haha! Maar het uitzicht is erg mooi en je ziet de Colorado River ook goed! Na zo’n 15 minuten genoten te hebben van het uitzicht, Edwin het meest, want Janneke was toch wel heel blij dat ze vaste bodem onder haar voeten had. Na deze belevenis weer de bus in en naar het volgende view point, alwaar je ook je meal kon nuttigen. Denk dat je terecht komt bij een restaurant, nee, staat er 1 of andere tent met een gaarkeuken erin, haha, hoe kom je erop! Je kon kiezen tussen beef of chicken en de rest van het eten werd op je plastic bordje geflatst. Ons vorstelijk maal wel in de buitenlucht kunnen nuttigen met uitzicht op de Grand Canyon, dat maak je ook niet iedere dag mee! Na ons eten nog even bij dit view point rondgelopen en toen was het tijd om weer te gaan. We moesten namelijk nog zo’n 2,5 uur rijden naar de South Rim of the Grand Canyon, waar we 2 nachten in Tusayan zouden blijven. Na dit bezoek kwamen we tot de conclusie dat de Skywalk een fascinerend bouwwerk is en dat het een mooi uitzicht biedt, maar de rest erom heen mogen ze houden… Eigenlijk wel een tegenvaller en dan ook nog eens via die vreselijke rough road terug met grote kans dat je met een lekke band komt te staan. Maar na een intensieve rit van een half uur konden we weer verder rijden op een normale weg, gelukkig! Het was inmiddels al aan het eind van de middag, dus waarschijnlijk zouden we Tusayan niet voor het donker halen. Als het hier donker is, dan is het ook echt donker, want met verlichting zijn ze heel schaars, tja, behalve in Las Vegas dan, haha! Gelukkig waren we rond 19:00 uur bij Williams en reden we de weg op richting Tusayan. Edwin wilde ook nog even tanken voor het nationale park, zodat de benzineprijs nog enigszins normaal zou zijn. Dat was weer een belevenis op zich, in the brakes en dan maar hopen dat je nog op de weg rijdt, je ziet gewoon echt niets! Reden we zo van de weg af, het grind in! Denk je alles beleefd te hebben vandaag, dan ook dit nog, haha! Gelukkig liep het goed af, maar dat is ook mede waarom je hier niet voor je lol in het donker gaat rondrijden! Nog geen half uur later konden we gelukkig inchecken bij The Holiday Inn en relaxen! Janneke ging eerst TV kijken en Edwin ging met het notebook aan de slag, naderhand draaiden we de rollen om en kon Janneke gelijk het reisverslag bijwerken…