Het Wilde Westen en Navajo

Lieve familie en vrienden,

Ondanks dat we vandaag een lange reisdag voor de boeg hadden, lieten we de wekker pas om 07:30 uur afgaan, het is tenslotte vakantie. De zon komt pas ook tegen die tijd om de hoek kijken, dus startten we op ons gemakje op. Heerlijk dat vakantiegevoel, niets “moeten” of “hoeven”. Gewoon je eigen tempo bepalen en ervan genieten! Vanaf ons balkon hadden we onze eigen zonsopgang, zo mooi! Daarna was het tijd voor een heerlijk warme douche, want ’s nachts koelt het hier nu toch wel behoorlijk af. Niet verwonderlijk, het is een soort woestijnklimaat. Weer zo fris als een hoentje liepen naar het restaurant bij ons hotel, alwaar het ontbijt werd geserveerd, wat een luxe toch! We konden kiezen uit verschillende menu’s. Edwin koos voor een omelet met brood & hash brown potatoes en Janneke koos voor pancakes met scrambled eggs & bacon. Koffie en jus d’orange of melk erbij en wij waren de koning te rijk. Uiteraard een ontbijt waar je u tegen zegt, zodoende moesten we helaas de helft laten staan. Als je elke morgen zo’n ontbijt geheel op eet, ben je zo tonnetje rond, haha! Met een goed gevulde maag kon onze reis weer beginnen, koffers in de auto, uitchecken en wij waren klaar voor vertrek! Het was hier weer erg aangenaam toeven geweest en met een goed gevoel gingen we op pad naar onze volgende bestemming, Canyon de Chelly, Arizona. Eerst mochten we nog genieten van Capitol Reef National Park, waar we weer door heen moesten, was niet erg, hoor! We vervolgden onze weg richting Hanksville en maakten daar een stop om de tank bij te vullen, de ramen te lappen en wat te drinken voor onderweg in te slaan. We reden verder via 95 richting het zuiden, deze route hadden we nog niet eerder gereden en ook hier was het landschap weer overweldigend. Maar ook wat de natuur kan aanrichten, was hier duidelijk te zien, er was gewoon een heel stuk uit het wegdek weggeslagen. Gewoon compleet weg, echt niet te geloven! Tijdens deze route waanden we ons echt in het Wilde Westen en uiteraard het aanzien van de machtige Colorado tussen die rode rotsen, dat is gewoon super! Na ruim 2 uur gereden te hebben, zouden we de 191 richting het zuiden nemen. Maar aangezien het rond 12:30 uur was, deden we eerst het plaatsje Blanding aan om daar even te lunchen. Deze keer werd het Taco Time en de lunch aten we lekker in de buitenlucht bij een picnic area op. Na deze break reden we inderdaad naar het zuiden op de 191 richting Canyon de Chelly en Tomtom gaf aan dat we nog 2 uur moesten rijden tot de plaats van bestemming. Deze keer hadden we jaren 80-muziek aanstaan en het landschap schoof weer aan ons voorbij. We wisselden van staat, van Utah naar Arizona, en reden het gebied van de Navajo binnen. Opvallend in dit gebied van indianen is dat echt alles los rond loopt wat betreft dieren, zoals paarden, koeien en honden. Je moet dus goed oppassen tijdens het rijden vanwege dit “overstekende wild”. Rond 15:00 uur kwamen we bij The Holiday Inn in Chinle aan en onze kamer was al gereed, dus brachten we eerst onze spullen naar de kamer om vervolgens naar Canyon The Chelly National Monument, wat geheel toebehoort aan het Navajovolk en is daarmee uniek te noemen. Toen we echter buiten kwamen, hadden we te maken met het fenomeen, dust storm. Ton weet precies wat daarmee wordt bedoeld volgens Edwin. Uitzicht was totaal verdwenen, echt niet normaal! Gelukkig trok de dust storm snel weer over en konden we op pad. Eerst natuurlijk het visitor center aangedaan en er werd ons geadviseerd om eerst naar het uiterste viewpoint van de scenic drive van 37 miles roundtrip, te rijden. Vervolgens konden we dan op de terugweg de overige 6 uitkijkpunten van de zuidelijke scenic drive bekijken als we dat wilden en tijd voor hadden. Het lijkt wel of er iets in de lucht hangt als wij viewpoints willen gaan bekijken, de lucht was weer een kolkende massa aan de ene kant en aan de andere kant scheen de zon parmantig. Hmm, hebben we dit niet al eens meegemaakt? Toch gingen we dapper (vooral Janneke) op pad en reden helemaal naar het eindpunt. Daar aangekomen, hadden we deze keer geluk, want de zon had deze keer gewonnen. Het uitzichtpunt gaf een mooie aanblik op Spider Rock en op een aantal ruines van indianenwoningen in de rotsen. Volgens de legende zou hier Spider Woman huisvesten, die de indianen de kunst van het weven heeft bijgebracht. Maar ook wordt Spider Woman gebruikt voor ongehoorzame kinderen, want als zij zich niet gedragen, worden ze opgegeten door Spider Woman. Het witte op de top van de rotsen, zouden de botten van kinderen zijn. Nou, dan doen wij het toch nog heel aardig met Sinterklaas en Zwarte Piet of niet? Maar ondanks deze legende, was de aanblik van deze Spider Rock, met al dat groen erom heen en de schaduwen, erg mooi. Hierna reden we naar de andere viewpoints, bij de een was een korte wandeling benodigd, en bij de ander kon je bij wijze van spreken in de auto blijven zitten ofwel een “soort drive-trough-viewpont”, haha! Tegen 18:30 uur hadden we 6 viewpoints aan gedaan en we besloten toen om voor ons avondeten te gaan zorgen. Deze keer maar eens gemakkelijk en op naar The Burger King en een small Whopper-menu to go besteld. Janneke vond het een beter idee om voor het donker weer in het hotel te zijn. Daarnaast ook wel weer fijn om een keer niet in een restaurant te eten, gewoon lekker op de hotelkamer. Vervolgens nog een kopje koffie zetten, lijkt net camperen op de hotelkamer, haha. De rest van de avond was het tijd om te relaxen en na te genieten, na zo enerverende dag.

Liefs van Edwin en Janneke