Astonishing Zion National Park

Lieve familie en vrienden,

We sliepen voor de verandering maar eens uit (lees 08:00 uur), het is tenslotte vakantie! Rond 09:00 uur zaten we weer als frisse hoentjes bij het ontbijt. Deze keer konden we gewoon weer naar de ontbijtruimte van het hotel wandelen om weer energie op te doen voor de dag die komen zou. Na het ontbijt nog even goed insmeren met factor 50 (het werkt zelfs bij ons, bedankt voor de tip Marianne, je wordt nog bruin ook!) , alle benodigheden voor de te lopen trail in de rugzak en we gingen op stap. Het shuttlebusje naar het park kwam er vrijwel direct eraan. Bij het visitor center overstappen en we lieten ons deze dag rijden tot het viewpoint Wheeping Rock. Edwin had de trail voor vandaag uitgezocht: “Hidden Canyon”. Een trail variant Strenuous, dus vooral Janneke was benieuwd wat het zou brengen. We moesten in ieder geval weer in de berggeit-versnelling, want het ging via switchbacks steli omhoog. Tja, je moet wat over hebben voor het uitzicht! We waren nog niet zolang onderweg en toen werd Edwins wens waar: een tarantula op ons pad! Janneke sprong bijna een meter in de lucht en Edwin was zo blij als een klein kind om deze supergrote spin in het wild te zien. Edwin was meteen aan het filmen en toen Janneke bijgekomen was van de schrik, besloot ze deze unieke ervaring toch maar vast te leggen op camera. Na deze bijzondere ontmoeting vervolgden we onze weg naar boven. We stopten verschillende keren om uit te rusten en uiteraard te genieten van het uitzicht. We kwamen onderweg ook nog chipmunks en vlinders tegen, beide moeilijk te fotograferen, want allebei vliegensvlug! Bij een chipmunk is het gelukt, joehoe!!! Halverwege de route konden we kiezen of we verder zouden lopen op de Hidden Canyon Trail of richting Observation Point. We kozen voor de laatste en het was weer going-up. Gelukkig liepen we het grootste gedeelte in de schaduw, ondanks dat het al tegen de middag aanliep. We kwamen in een soort slotcanyon terecht, echt supermooi! Zo mooi hoe het water door de loop van de tijd de stenen hier heeft uitgesleten. Dit gaat niet altijd vredelievend, zullen we maar zeggen, als er een flash flood is, dan dendert het water met geweld door zo’n canyon! Vandaag hadden ze geen regen voorspelt, dus wij konden genieten van het moois dat er was ontstaan. Ook de lichtinval was erg mooi! Hierna wandelden we verder en de zon kwam te voorschijn. We liepen verder via een plateau en daar was door de zon weer hele andere vegetatie. De bocht om en het pad ging weer stijl omhoog in de volle zon. Edwin en ik keken elkaar eens aan en we vonden het allebei wel welletjes geweest. We hadden al heel veel moois gezien en moesten ook nog terug. Dus going-down en dat is soms nog inspannender dan omhoog klimmen. Je moet goed in de gaten houden waar je loopt en ook of er los gravel ligt. Als je niet op let, begin je zo te schuiven! En dat was wel het laatste wat je moet hebben. Vooral omdat het pad soms erg smal was en een behoorlijke afgrond! Janneke liep in zo’n situatie dan ook klem langs de canyonwand, haha! Op de terugweg kwamen we de tarantula weer tegen, met bewondering naar dit schepsel staan kijken en toen het laatste stukje van de route afgelegd. Totaal hadden we er toen zo’n 10 kilometer op zitten en waren we blij dat we in de shuttlebus konden stappen! Een ding weet Janneke wel wat de route haar heeft gebracht en dat is spierpijn!!!!! We stapten bij Zion Lodge uit, want we vonden wel dat we een ijsco hadden verdiend. De lodge ligt aan een enorm grasveld met bomen, dus Edwin plofte daar alvast neer en Janneke ging ijsco’s halen. Wow, wat een rij! Meerdere mensen vonden vandaag waarschijnlijk dat ze een ijsco hadden verdiend. Of zou het aan het weer liggen? Vandaag werd de 30 graden Celsius weer met gemak gehaald. Toen Janneke met de ijsco’s terug kwam, lag Edwin bijna te pitten op het gras, moet niet gekker worden! Toch ging er een ijsco wel in en we zaten lekker te genieten, in de schaduw uiteraard! Toen de ijsco’s bijna op waren, spotte Janneke een hertje, dus hup, Japannertje Janneke ging weer aan de slag. Edwin vroeg zich hardop af: “Heb je nou nog niet genoeg foto’s van die beesten??” Waarop Janneke reageerde: “Dit is weer een ander!” Na de fotosessie wachten we weer op: Busje komt zo, busje komt zo…. Nee, hoor, dat is hier perfect geregeld, om de paar minuten kun je op een shuttlebus stappen, het is net zo’n hop-on-hop-off-bus maar dan in een nationaal park in plaats van een grote stad. Rond 15:30 uur waren we bij het visitor center en besloten het laatste stukje te lopen. We moeten tenslotte nog aan onze kleur werken, haha! Op de hotelkamer was Edwin meteen in de weer met de laptop, weet ook niet hoe dat komt, maar hij heeft er een innige relatie mee, haha! Janneke vond het tijd om maar eens wasje te gaan doen, dus zij begaf zich naar de wasruimte. Bij terugkomst was Edwin aan een verlate siesta begonnen en kon Janneke mooi de laptop overnemen voor het reisverslag. Tegen 17:30 uur was de was klaar (gewassen en gedroogd, dus niet strijken, tip van Edwin en Elly, super!) en ook Edwin maar eens wakker gemaakt. Het was de bedoeling dat we nog een trail in het park zouden doen, maar we kozen voor een trail naar het restaurant Bit and Spur. Rond 19:00 uur gaat de zon onder, het zou anders wel heel krap worden wat betreft de trail in het park. Als we in Zion zijn , is het een traditie geworden dat we gaan eten bij Bit and Spur. We zaten lekker buiten op het terras en hadden uitzicht op de bergtoppen van Zion National Park, die kleuren altijd heel mooi bij het vallen van de avond. Edwin koos vanavond voor pasta en Janneke bleef bij de Mexicaanse tour. Het eten was weer geweldig en erg smaakvol! Aangezien de toetjes hier super zijn, vonden we nog een klein gaatje en konden we de verleiding niet weerstaan. Ze hadden hier het ideale toetje voor zowel Janneke als Edwin, namelijk brownie met daarover crème brulee. Voor degene die wel eens met ons gaan eten bij het Zusje, snappen wel waarom, haha! We deelden het toetje, crème brulee voor Edwin en de brownie natuurlijk voor Janneke. Mmmmm, erg lekker! Na deze fantastische maaltijd liepen we terug naar de Quatliy Inn en de rest van de avond hadden we de tijd aan ons zelf, het reisverslag werd bijgewerkt en we lagen verder voor pampus op bed TV te kijken. Moe maar voldaan, Zion National Park verrast ons telkens weer met haar astonishing nature!

Liefs van Edwin en Janneke